Dawno, w czasach, gdy ziemie polskie były pokryte gęstymi lasami i dzikimi rzekami, żyli dwaj bracia o imionach Wars i Saw. Byli to dzielni wojownicy i odważni poszukiwacze przygód, którzy marzyli o założeniu własnych miast.

Wars, starszy z braci, miał ognistą duszę i niezłomną wolę. Marzył o mieście, które będzie silne i niezależne, z doskonale zorganizowanymi obronami. Saw natomiast był bardziej spokojny i marzył o mieście, które będzie symbolem mądrości, kultury i handlu.

Z każdym dniem ich marzenia rosły, i bracia postanowili wyruszyć w podróż, aby znaleźć idealne miejsce na założenie swoich miast. Podróżowali przez góry i lasy, płynęli rzekami i wędrowali po rozległych równinach, ale żadne miejsce nie spełniało ich oczekiwań.

Pewnego dnia, gdy podróżowali wzdłuż malowniczej Wisły, zobaczyli, że rzeka przekształca się w rozległą deltę, gdzie obfitowała w ryby i żyzne ziemie. Wars i Saw spojrzeli na siebie i wiedzieli, że znaleźli to, czego szukali.

Postanowili podzielić się tym obszarem, aby każde z nich mogło założyć swoje miasto. Wars wybrał tereny na północy, gdzie rzeka była szeroka i wolno płynęła. Tam, na wzgórzach nad brzegiem rzeki, zbudował swoje miasto, które nazwał Warszawą. Miało ono potężne mury obronne i garnizon wojowników gotowych bronić miasta przed każdym zagrożeniem.

Saw natomiast wybrał tereny na południu, gdzie rzeka Wisła miała wielu meandrów i przełomy. Tam, na urokliwych wzgórzach, zbudował swoje miasto, które nazwał Krakowem. Było ono centrum nauki, sztuki i handlu, a jego mieszkańcy słynęli z mądrości i gościnności.

Mimo że bracia mieszkali oddzielnie, wciąż pozostawali blisko siebie i utrzymywali żywe kontakty. Wspierali się nawzajem, dzieląc swoje sukcesy i porażki. Warszawa i Kraków stały się dwiema potężnymi stolicami, które przyciągały ludzi z całej Polski.