Dawno, w dawnych czasach, na ziemiach słowiańskich, istniały trzy braterskie plemiona: Lechowie, Czesi i Rusowie. Bracia żyli w zgodzie i pokojowo, dzieląc się ze sobą plonami ziemi, życzliwością i gościnnością.

Pewnego razu, na skutek suszy, plony na ziemi Lechów zaczęły usychać, a rzeki wyschły. Ziemia stawała się coraz bardziej jałowa, a ludzie cierpieli z powodu braku żywności. Lech, starszy z braci, zasmucony losami swojego ludu, zebrał radę starszych i szamanów, aby znaleźć rozwiązanie tego kłopotu.

W jedną bezchmurną noc, Lech udał się na wzgórze i modlił się do bogów słowiańskich o pomoc. Wtedy nagle pojawiła się jasna gwiazda na niebie, która kierowała jego wzrok na zachód. Tam, za górami, zobaczył piękne, zielone i żyzne tereny, gdzie źródła bogate w wodę obiecywały dostatek dla jego ludu.

Lech podjął decyzję o opuszczeniu swojej ojczyzny i przeprowadzeniu swojego ludu na zachód, za góry, ku żyznym równinom. Zebrał swoich braci, Czechów i Rusów, i opowiedział im o swojej wizji nowej ziemi obiecanej.

Bracia zaufali Lechowi i wyruszyli razem, przekraczając góry i bagna, przemierzając lasy i rzeki, by dotrzeć do nowego miejsca. Kiedy w końcu stanęli na brzegach pięknego rzecznego zakola, Lech ogłosił, że to jest miejsce, które bogowie im obiecali, i nazwał je Gnieznem.

Tam, na ziemi Lechów, powstało pierwsze słowiańskie państwo, które nazwano Polską, a Lech został uznany za pierwszego legendarnego władczę Polski.

Czechowie i Rusowie również znaleźli swoje nowe miejsce zamieszkania: Czechy na południu, a Ruś na wschodzie. Bracia zachowali między sobą dobre relacje i przekazywali sobie nawzajem swoje zwyczaje i tradycje.